Publications

On the ‘Spring Studies’ by Vassiliki Koskiniotou

Vassiliki Athena Vayenou, Art Historian, Athens 19/04/2011

Having rendered visible a universe of microcosms of suspending and spiritual abstract forms, as well as archetypal symbols, the painter Vassiliki Koskiniotou has secured for her art a place on the verge between the visual and poetic act, the image and speech, the trace and memory.

In her studio the dispersed figures and colours, the circles and curves, arrows and little homes, grains and ladders have assumed a life of their own, within space, matter, and spirit.

In a first contact the works of Koskiniotou are characterized by a dualism of diametrically contrary sensations: on the painting’s surface there seem to have been depicted images of living organisms as they appear under the microscope, at the same time that one feels standing in front of windows opening to the soul.

The absence of the human figure is moderated and insinuated by the presence of the home, the boat or a ladder as constructions of human civilization, while mother-nature is always much more directly stated through the grain, the moon, the rain, the spirals and other symbols of the natural world.

The painter frequently integrates in her works lines from poems or thoughts and thereby the silent artistic process of painting fuses with the word which includes the concept of sound.
Despite the undisputed imagination and freedom which are ‘enabled’ and dictated by the incorporation of the usage of poetry, of the symbols of the subconscious and the elements of orgiastic nature in artistic creation, her works seem to be born through a well-studied process and the construction of an entire method.

The transcendental character and sensitivity which exude from the works of Vassiliki Koskiniotou are due to the fact that an integral part and source of inspiration of her work are not only Poetry itself as the sublime linguistic expression of the human condition, but also a personal conscious poetic perception of the world and life itself.

Για τις "Ασκήσεις Άνοιξης" της Βασιλικής Κοσκινιώτου

Βασιλική Αθηνά Βαγενού, Ιστορικός τέχνης, Αθήνα, 19/04/2011

Έχοντας καταστήσει ορατό ένα σύμπαν μικρόκοσμων αποτελούμενων από μετέωρες και πνευματώδεις αφηρημένες φόρμες, αλλά και σύμβολα "εγκόσμια", η ζωγράφος Βασιλική Κοσκινιώτου έχει κατοχυρώσει για τα ζωγραφικά της έργα μια θέση στο μεταίχμιο ανάμεσα στην εικαστική και την ποιητική πράξη, την εικόνα και το λόγο, το ίχνος και τη μνήμη. Στο εργαστήριο της τα διάσπαρτα σχήματα και χρώματα, οι κύκλοι και οι καμπύλες, τα βέλη και τα μικρά σπιτάκια, οι σπόροι και οι σκαλίτσες έχουν αποκτήσει τη δική τους ζωή, μέσα στο χώρο, την ύλη και το πνεύμα. Με την ευκαιρία της νέας της έκθεσης με τίτλο "Ασκήσεις άνθους" η συνάντηση μου μαζί της και με τα έργα της δικαιωματικά προκάλεσε την προσεκτική ματιά, την κινητοποίηση της φαντασίας και ενεργοποίηση της στοχαστικής διάθεσης μου.

Σε μια πρώτη επαφή τα έργα της Κοσκινιώτου χαρακτηρίζονται από ένα δυϊσμό εκ διαμέτρου αντίθετων αισθήσεων: στην επιφάνεια του πίνακα μοιάζει να έχουν αποτυπωθεί εικόνες βιοοργανισμών όπως αυτοί φαίνονται κάτω από μικροσκόπιο, αλλά ταυτόχρονα νιώθει κανείς ότι βρίσκεται μπροστά σε παράθυρα που ανοίγονται στην ψυχή. Η απουσία της ανθρώπινης φιγούρας μοιάζει να μετριάζεται ή να υπονοείται από την παρουσία του σπιτιού, της βάρκας, της σκάλας ως κατασκευές του ανθρώπινου πολιτισμού, ενώ πολύ πιο άμεσα δηλώνεται πάντα η μητέρα φύση μέσω του καρπού, του φεγγαριού, της βροχής και άλλων συμβόλων του φυσικού κόσμου. Η ζωγράφος συχνά ενσωματώνει στα έργα της στίχους από ποιήματα ή σκέψεις και έτσι σ’ αυτά η ζωγραφική, καλλιτεχνική διαδικασία σιωπηλή, συνενώνεται με τη λέξη που εμπεριέχει και την έννοια του ήχου. Παρόλη την αναμφισβήτητη φαντασία και ελευθερία που ‘επιτρέπει’ και υπαγορεύει η ενσωμάτωση και χρήση της ποίησης, των συμβόλων του υποσυνείδητου, των στοιχείων της οργιάζουσας φύσης στην καλλιτεχνική δημιουργία, τα έργα της φαίνεται να γεννιούνται μέσα από μια καλομελετημένη διαδικασία και την κατασκευή μιας ολόκληρης μεθόδου.

Ο υπερβατικός χαρακτήρας και η ευαισθησία που αποπνέουν τα έργα της Βασιλικής Κοσκινιώτου οφείλονται στο γεγονός ότι αναπόσπαστο μέρος και πηγή έμπνευσης του έργου της είναι όχι μόνο η ίδια η ποίηση ως ύψιστη γλωσσική έκφραση της ανθρώπινης κατάστασης, αλλά και μια προσωπική ενσυνείδητη ποιητική αντίληψη του κόσμου και αντιμετώπιση του.