Publications
Note on the work by Vassiliki Koskiniotou
Dimitris Loukidelis, PhD Candidate, 2008, (From the catalogue of the exhibition V. Koskiniotou, Metechmio, April - May 2008), Athens
It is with great joy that I am given the opportunity to write on the work of Vassiliki Koskiniotou.
We have to do with exceptional painting, with emotive sensitivity and personal vision, on the borderline between abstract and representational art, which at times draws its inspiration from poetry and language. Mixed media with oils, oil sticks and oil pastels on paper and canvas, chromatically balanced to an almost musical harmony, materialize a self-sufficient visual world. In this universe we can discern forms with vivid symbolic content which constitute a painting idiom which, albeit only scarcely anthropomorphic, is in its essence deeply anthropocentric.
Leitmotiv is the ladder: at times vertical in its track upwards, at other times the end of a spiral or a helix, occasionally it roughly outlines a female form, or hints at the double helix of life, a symbol of origin, end, entelechy, the escalation of life and creation; and with the ladder, the arrow, a sign and trace of movement, transition, even transformation, but primarily of humanization and erotic origin; the rain, a pattern of immersion, nourishment, fertility, and intercourse; diverse celestial bodies, signs of the attraction of the bond; the moon, a self-referential sign of the immersion in the self and in the world; the arc-house and the vessel, allegories of existence and transition respectively; organic forms such as the seed, the stem, images of flourishing and fruit-bearing, metaphors of the creation of life and of artistic creation; emerging or suggestively concealed forms, in potentia creator-mothers , maternal figures assuming the shape of a house or a crop, couples floating over the background of organic landscapes of the microcosmos and cosmological landscapes of the macrocosmos, in a manner distantly recalling Chagall, Klee, and Miro.
Characteristic of Koskiniotou are the incisions and the writings, which organically function as a formal element of the work, either as the harmonic inclusion of the co-text within the limits of the frame or as an intertextual allusion to poetic works which have been the inspiration of the artistic creation. This element betrays the artist’s relationship with language, and its supremely authentic form, the poetic word, and it is clearly recorded in a series of works inspired by the work of poets such as Katerina Anghelaki-Rouke, Erich Fried, William Wordsworth, and especially Nikos Karouzos: Exaltation, self-transcedence, diffusion in the world, the osmosis with the erotic object and the language are shared by both the poet and the painter, some of whose artworks could be regarded as attempts at an intersemiotic translation of the poet’s works in a painting language.
Her ‘maternities,’ works of tenderness in soft tones deal in awe with the mystery of natural, and allegorically, artistic creation. The erotic union of the two into one which fertilizes multiplicity within unity and the emergence of a second creation from the unity of the body of the creator-mother are present in these works as well and constitute a ‘women’s’ art beyond the feminist emancipatory models.
In the present era of demythisation, information, the domination of logocentrism, Koskiniotou’s painting oeuvre proves, in its poetic character, to be particularly relevant, as it communicates discretely, remythologising the ineffable through symbols, metaphors, archetypes, and images from which meaning springs.
Σημείωμα για το έργο της Βασιλικής Κοσκινιώτου
Δημήτρης Λουκιδέλης, Υποψήφιος Διδάκτορας Φιλοσοφίας, 2008, (Από τον Κατάλογο για την έκθεση της Β. Κοσκινιώτου στο Μεταίχμιο, Απρίλιος - Μάιος 2008), Αθήνα
Με μεγάλη χαρά μού δίνεται η ευκαιρία να γράψω για το έργο της Βασιλικής Κοσκινιώτου.
Πρόκειται για μια ζωγραφική ιδιαίτερη, με συγκινησιακή ευαισθησία και προσωπικό όραμα, στο μεταίχμιο μεταξύ αφηρημένης και αναπαραστατικής ζωγραφικής, που αντλεί έμπνευση συχνά από την ποίηση και τη γλώσσα. Μεικτές τεχνικές με λάδια, oil sticks και λαδοπαστέλ σε χαρτί και καμβά, χρωματικά ισορροπημένα σε σχεδόν μουσική αρμονία, εικονοποιούν έναν αυθύπαρκτο εικαστικό κόσμο. Στο σύμπαν αυτό αναγνωρίζουμε μορφές με εναργές συμβολικό περιεχόμενο οι οποίες συγκροτούν μια ζωγραφική που, αν και σπάνια ανθρωπομορφική, στην ουσία της είναι βαθιά ανθρωποκεντρική.
Λάιτμοτιφ η σκάλα: άλλοτε ευθύβολη στην πορεία της προς τα επάνω, άλλοτε απόληξη μιας σπείρας ή μιας έλικας, κάποτε διαγράφει αδρά μια γυναικεία μορφή, άλλες φορές πάλι υπαινίσσεται την διπλή έλικα της ζωής, σύμβολο της καταγωγής, του προορισμού, της εντελέχειας, της κλιμάκωσης της ζωής και της δημιουργίας· και μαζί της, το βέλος, σημείο και σήμα κίνησης, μετάβασης, ακόμα και μεταμόρφωσης, αλλά κυρίως ανάτασης, εξανθρωπισμού και ερωτικής καταγωγής· η βροχή, σχήμα εμβάπτισης, θρέψης, γονιμότητας, αλλά και συνουσίας· ποικίλα ουράνια σώματα, σημεία της έλξης του δεσμού· το φεγγάρι, αυτοαναφορικό σημείο της εμβύθισης στον εαυτό και στον κόσμο· το σπίτι - κιβωτός και η βάρκα, αλληγορίες της ύπαρξης και της μετάβασης αντίστοιχα· οργανικές μορφές όπως ο σπόρος , ο βλαστός, εικόνες της άνθησης και της καρποφορίας, μεταφορές για το μυστήριο της δημιουργίας της ζωής και της καλλιτεχνικής δημιουργίας· αναδυόμενες ή υπαινικτικές μορφές, δυνάμει μητέρες-δημιουργοί, μητέρες-σπίτι, μητέρες-καρποί και περικάρπια, ζευγάρια που υπερίπτανται τοπίων οργανικών του μικρόκοσμου και κοσμολογικών του μακρόκοσμου, με τρόπο που ανακαλεί απόμακρα τον Chagall, τον Klee και τον Miro.
Χαρακτηριστικό της Κοσκινιώτου οι χαράξεις και οι γραφές, που λειτουργούν οργανικά ως μορφικό στοιχείο του έργου, άλλοτε ως αρμονική ενσωμάτωση του παρακειμένου μέσα στα όρια του ζωγραφικού πίνακα και άλλοτε ως διακειμενική αναφορά σε ποιητικά έργα που υπήρξαν η πηγή της ζωγραφικής δημιουργίας. Το στοιχείο αυτό προδίδει τη σχέση της καλλιτέχνιδος με την γλώσσα, και την πλέον αυθεντική μορφή της, τον ποιητικό λόγο, και καταγράφεται με σαφήνεια σε μια σειρά από έργα με αφορμή το έργο ποιητών όπως της Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ, του Erich Fried και του William Wordsworth, ιδιαίτερα όμως του Νίκου Καρούζου: την ανάταση, την αυθυπέρβαση, την διάχυση στον κόσμο, την όσμωση με το ερωτικό αντικείμενο και τη γλώσσα μοιράζεται με τον ποιητή η ζωγράφος, έργα της οποίας θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως απόπειρες διασημειωτικής μετάφρασης έργων του ποιητή σε εικαστικό ιδίωμα.
Οι μητρότητές της, έργα με τρυφερότητα σε απαλούς τόνους πραγματεύονται με σεβασμό το μυστήριο της φυσικής, και αλληγορικά, της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Η ερωτική ένωση των δύο εις ένα που γονιμοποεί την πολλότητα μέσα στην ενότητα και η ανάδυση μιας δεύτερης δημιουργίας από την ενότητα του σώματος της μητέρας - δημιουργού είναι παρούσες και σε αυτά τα έργα και συγκροτούν μία ‘γυναικεία’ τέχνη πέρα από τα φεμινιστικά χειραφετητικά πρότυπα.
Στην σύγχρονη εποχή της απομύθευσης, της πληροφορίας, της κυριαρχίας του λογοκεντρισμού, η ζωγραφική της Κοσκινιώτου αποβαίνει με τον ποιητικό της χαρακτήρα ιδιαίτερα επίκαιρη καθώς επικοινωνεί έμμεσα αναμυθεύοντας το άφατο με σύμβολα, μεταφορές, αρχέτυπα και εικόνες που αναβλύζουν νόημα..